Амаѕеонките (Амазонките), вистина постоеле и имале скитско потекло

         

        Но тие нé биле "латинизирани'', туку писателот бил латининизиран, спомнува "rex", а нé сé однесува на народот од "земјата на робовите" - Склави ни ја, "sklavi" - робови, на латински подоцна тема Волгарија, станува збор за вистинска етничка Македонија со македонскиот народ. 

И Испор рех бил означен како "рех", во делата на латинците, иако бил татар со титула "хан", од латинските историчари, а "лакомите бугари " се истрчаа и го нарекоа "Аспарух" + хан, хан Аспарух (I S.P.O.R senato e popolo romano -  сенатот и народот римски) значи 2 пати владетел, еднаш "латински", еднаш татарски, но заедно, ете колку лакомите бугари си ја познаваат сопствената историја.

 ''Ispor Rex'' - латински, Аспар рех ( рех - цар на латински ), бил син на татарскиот хан Кубрат, хан на Голема Taтaриja ( таа "голема", Taтaриja - бугарите велат ''Бугарија'' се раcпаднала по неговата смрт. Кубрат хан загинал некаде кај Москва 665, неговиот син Батбајан постар брат на Аспар рех, го заменил, но Хазарите го уништиле неговото царство ) 
Аспар рех предводел 180.000 војници, неговата сила била во тоа и што направил сојуз со 7 словенски племиња,  најверојатно некои Трибалски и Скитски племиња, против Ромеја и на почетокот се утврдил во областа Онгел кај делтата на Дунав.
Костантин 4-ти Ромејскиот владетел, бил победен таму дури бил и ранет во ногата, а изгубил и добар дел од војската. 
Најверојатно престолнината на Аспар рех била во близината нa Варна, неговата држава се именувала како Паристрија, а ромеите ја нарекувале Тема ''Мизија''. 
Аспар рех загинал во битка против Хазарите. 

Cпоред руските истории татарите биле деца на војската на Александар Македонски, а самите водачи на татарите тврделе дека биле деца на Александар Македонски, значи Аспар рех здружувајќи се со дополнителни 7 словенски племиња од Македонија,  произлегува дека се еден добар македонски производ.
Се здружиле бидејќи имале ист корен и интереси.

Паристријците не употребувале писмо, се додека не дошле учениците на Кирил и Методиј, но тие двајцата не успеале да ги описменат и христијанизираат татарите, Климент и Наум Охридски, заедно со Костантин Брегалнички, пота станал ''Преславски'', УСПАЕЛЕ да ги описменат и христијанизираат татарите, тие ја пренеле ''кирилицата'', за потребите на Преславската школа и ги ''христијанизиралѐ'' татарите. 

     Кирил и Методиј ја основале ''глаголицата'', нивните ученици во нивна чест ја именувале ''кирилицата'' и никако не можат да се именуваат како ''татарѝ', тие биле Македонци родени во Солун.

Pомејскиот (византискиот) цар МИХАИЛ 3-ти (842 - 867) кој обраќајќи му се на КОНСТАНТИН - КИРИЛ му рече:

"ОТИ ВИЕ СТЕ СОЛУЊАНИ, А СИТЕ СОЛУЊАНИ ЧИСТО СЛОВЕНСКИ ЗБОРУВААТ".

 

Во најстарото „Житие на Св. Методиј“ од 9векцелосносепренесенизборовитена Pомејскиот (византискиот) цар МИХАИЛ 3-ти, упатени до Светите Браќа Солунски: „...вие сте Солуњани, а сите Солуњани чисто словенски зборуваат” .

Поимот "словен", нé означува народ или луѓе кои cé исти генетски, туку, луѓе кои зборуваат исто или слично.

Во 886, источнофранкскиот бискуп на Нитра по име Вихинг го забранил писмото и затворил 200 следбеници на Методиј (главно ученици од првобитното училиште). Потоа тие се распрснале или, според некои извори, биле продадени како робови. Меѓутоа тројца од нив, стигнале до Паристрија и од нив било побарано од страна на кнeзот Борис 1 да ги образуваат свештениците на словенски јазици. Прифаѓањето на христијанството во Паристрија во 865, верските церемонии биле изведувани на Pомејcки од свештеници пратени од Pомеја. Заради се поголемото Pомејиско влијание и ослабувањето на државата, Борис гледал на новото писмо и текстови cо словенски јазик во црквата како важен чекор за зачувување на независноста на Паристрија. Како резултат на преземените мерки, две академии биле отворени во Преслав и подоцна во Охрид од Климент Охтидски, како награда, но во охридската академија сé користела ГЛАГОЛИЦАТА, не кирилицата.

Одтаму, учениците патувале по разни места и ја ширеле азбуката- ГЛАГОЛИЦА. Некои отишле во Хрватска и Далмација, откаде ја започнале хрватската варијанта која се користела многу долго време. Во 1248, папата Инокентиј 4 им дал на хрватите уникатна привилегија да се користат со тој јазик и писмо во црквата.

Најстариот текст каде е напишано името на Xрватска е на глаголица

Споменикот на Македонцкиот цар Самоли во Софија - траги-комедија

Македонското Сонце, Лав и Македонскиот Цар Самоил без трошка срам присвоени од бугарите,  споменикот на Македонскиот Цар Самоил, во Софија.
Со овој траги - комичен чин и самите бугари докажуваат дека цар Самоил бил Македонски цар, се разбира ги потврдуваат и културно - лингвистичките како и територијални претензии кон Македонија, бугарите веќе не кријат.

Како што немало "грчко царство" до 1834, така немало и "бугарско" нивнaта татарска "боила", се викала Паристрион или тема Мизија.

Цар Самоил добил круна од Рим, а Охридската Архиескопија зе здобила со чин Патриаршија, римскиот Папа го именува во писмо како Македонски цар, а Паристријците како такви, не ''бугарѝ''. 

Значи Папата од Рим цар Самоил го нарекува Македонски цар, во писмо, со Охридска Патриаршија, кој тој им ја одобрил, наведено во истото писмо.

"Рех" е помало од Император и означува "рех" и на "рех",.. цар на царевите,.. оригинално "Василеос - Василеон,... Василеуон - Василондон.
Царство на Царствата ( од Александар Македонски - кој бил василеос, станал василеон, а неговата држава од василeуон (држава), станала василеондон, држава на државите (империја доаѓа од император, римско било "caesar" "каисер - германски" , че зар - римски) држава на државите или царство (значи од "че зар''= зар - цар) на царствата, современо кажано, потоа настанало "император", римска копија на македонскиот "василеон", означува "господар на господарите", цар на царевите.

Логиката на латинските писатели е: "Рех Пребод, живеел во Солун, но бил "рех", на "словените" што живееле, околу Солун, кои биле "волгари" што означува прости на латински, а ако не биле нарекувани "волгарои", биле нарекувани "sclavi"-"склави", што означува робови, на латински. Рех Пребод ''не можел'' да биде македонец, бидејќи Македонци во та време биле тие во тема Македонија во некогашна Тракија, зошто така императорот наредил, бидејќи така се чуствивал, тој бил Македонец и одлучувал кој друг е македонец ". Цар на царевите, царство на царствата". 

Нема запишани дела или се скриени или уништени, од домородното население од Македонија после пропаста на Македонија, историјата ја знаеме генерално од арапските и римските писатели. 
Апсолутно не се земаат археолошките пронајдоци, во интерес на историјата, туку од "науката", која нема поим од историја и сакаат да прават татари од Кирил и Методиј, а Солун никогаш, не бил под Паристријска окупација.

Кога дошле римјаните во Македонија, македонците бегале на север, полека, полека дури до Балтичко море, Москва била основана од македонци, тоа го потврдуваат и Русите.
Кога татарите и хуните ги напаѓале од север тие бегале на југ.

Cкитски чешел пронајден во скитска гробница

Кованица од Македонската држава во Бактрија, василеос Мегалој Ејкратидој, да нема забуни од каде доаѓа доле наведеното, се гледа и сличноста на коњаникот, по знамето на грбот

Скитска кованица со Коинон Македонон  писмото

Кованица од Индо-скитска држава во регионот на Пакистан, АЅЗJ BTOPИ  - од периодот 58-12 пне. 

Скитска кованица со Коинон Македонон  писмото

Василеос, Василеон, Мегалоj, АЅЗJ
Ѕе богот на светлината.
Тоа подвлечено со бело е АЅЗJ владетелот. Доказ за ''контактот'' со Македонците - нивната ''увезена'' титула. Аѕеј се споредувал со Василеон Александар Македонски.

"СКИТИТЕ" биле слово венети - зборувале исто како Македонцитe, а доказ дека и писмото Коинон Македонон го презеле од Македонците и користеле службено - ковано докажано.

''Василеос, Василеон, Василеуон, Валиеондон'', сега знаеме од каде мотото на ''ромеитe''.
Александoj Македонон - Василеон (господар на господарите), неговата држава - Василеондон Македонија (држава на државите - Божјата држава). 

Етруска кованица

Најверојатно бидеjќи Скитите го користеле прасето како нивни амблем, римјаните ги нарекле ''Gaetae, GOTAN/GODAV/GUDE/'' гуде - свиња -  Готи

        Во римските истории не сé споменуваат "скитите", едаш биле "словени" друг пат "готи", трет пат станале "волгарои". Скитите - зошто "скитале"- скитници, латинските историчари ги нарекле, ''Gaetae, GOTAN/GODAV/GUDE/гуде свиња'' -  Готи, тие не разбирале ''скити'' - скитници, но ние да, значи Скитите станале Готи и биле "словени", кога отишле во Италија, станале "лонгобардијци". Скити, зошто скителе по Европа. Се здружувале со хуните, дачите и аварите со цел да го пљачкаат Рим, потоа Ромеја - Македонија.

Скитско дело

Предводени од нивниот скит - владетел Книва во 249 година тие го преминаа Днестр, Дачија инвазијата беше уништена, потоа го премина Дунав и на ред беше да се опљачка Трибалија, искористувајќи го конфликтот во Римската Империјата за да окупира голем дел од територијата помеѓу Дакија, Трибалија и Тракија. Конечно императорот Декиј интервенирал додека Готите биле вклучени во опсадата на Никомидија (250 г. н.е.). Готите ја напуштиле опсадата и Декиј ги избркал со уморни трупи, така што, одеднаш нападнат, доживеал тежок пораз.

Инвазијата на готите  од 267 / 268-270 година за време на владеењето на Галиенeс и Клаудио Готикo. Во зелена боја, државата на  Палмира на ивната владетелка Зенобија и Вабалато.

Скитите - Готите се свртеа против Филипополи, го освоија многу богат плен и многу затвореници. Во меѓувреме, императотот Декиј, кој брзаше да го брани градот, беше сериозно поразен и падна Филипополи, беше опљачкан и запален. Готите зимувале на територијата на империјата и следната година, за време на тешкото враќање во нивните бази северно од Дунав, тие повторно се дале во битка со императорот, повторно поразени во битката кај Абрит, паднал Декиј, првиот убиен римски император во битка од странски непријател. И, ако судбината на судирот првично беше многу поволна за Римјаните, невнимателниот напад преку мочуриште ги зафати легиите, кои беа масакрирани, а телото на Дачио никогаш не беше пронајдено.  И покрај богатиот плен добиен во Филипополис, во следните години Готите скоро годишно се враќале во рациите против Империјата, и по копно, во Македонските делови (253, 254, 256) и по море, по должината на бреговите на Мала Азија (256, 257).

Битка кај Абрит

Битката кај Абрит се водела меѓу Готите и Римјаните во Абрит, град северно од Никополи, во јуни 251 година. Римјаните биле поразени, а во битката загинале императорите Декиј и Еренио Етруско, први кои паднале во битката против варвари во римската историја.

Притисокот на варварите долж северните граници и истовремено на Сасанидите на истокот не само што се засилил, туку давал идеја дека империјата е целосно опкружена со прстен непријателски племиња.  Старата дипломатија користена уште од времето на Август, заснована врз закана од употреба на сила или создавање внатрешни несогласувања помеѓу различните племиња за да бидат зафатени едни со други, сега беше неефикасна. Беше потребно да се прибегне кон сила веднаш, распоредувајќи супериорни армии тактички, способни што побрзо да го пресретнат секој можен начин на инвазија на варварите, но со тешкотија да мора да се гарнизонираат огромните делови на границата со претежно оскудни воени контингенти.  Многу од императорите кои постепено беа прогласувани од легионите во последниве години, не успеаја ниту да стапнат во Рим, а уште помалку да спроведат внатрешни реформи за време на нивното многу кратко владеење, бидејќи тие беа трајно окупирани во борбите против другите претенденти на царскиот трон или на одбрана на територијата од надворешни непријатели.

Во 249-250 година, војска од 70 000 Готи, под водство на нивниот водач Книва, го преминала долниот дел на Дунав и ја нападнала Горна Македонија - Мизија.
И покрај противењето на генералот и иден император Требониано Галус, ордата навлезе во плодната Тракија.
Тито Џулио Приско, гувернер на провинцијата, во меѓувреме собра војска во Филипополи: требаше да се пружи отпор сè до доаѓањето на императорот Декиј, кој дојде од Западот cо присилни маршеви.
По пристигнувањето на императорот, римската војска била нападната од изненадување и се распрснала, а Филипополи бил разрешен; сепак, за кратко време Дециј собра нова војска на Дунав: тој имал намера да ги нападне Готите кога тие, натоварени со плен, се враќаа на патот назад.

      Готите се редеа на три линии, ставајќи ја третата зад езерцето. Во една од првите судири, паднал Еренио Етруско, син на императорот. Болката за смртта на неговиот син ја вознемири душата на Дециј, кој дрско ги нападна Готите, не сфаќајќи дека варварското распоредување на три линии крие стапица. Римските трупи успеаја да ги скршат првите две редови за да го присили третиот, Дециј паднал во борба и неговиот труп не можел ни да се најде. Меѓу армијата се прошири гласина дека Требониано Галус е виновен за смртта на Дециј, кој претходно  се договорел со Готите и дека го привлечел императорот во мочурлива област. 

Еве како го предаде Зосимо:

„Го насели Требониано Гало на бреговите на Танај , тој самиот маршираше против преживеаните од Готите. Работите се одвиваа според плановите на Галус, кој испрати гласници до варварите, со покана да учествуваат во заговорот против Декиј. Ја прифатија работата со големо задоволство [...] варварите поделени во три реда и го организираа првиот пред мочуриште. Откако Дециј уби многумина од нив, ги презедоа вторите редови, и кога и овиe бешa ставени во бегство, се појавија неколку војници од третиот. Галус тогаш му предложил на Декиј да го премине мочуриштето и да ги нападне варварите. Императорот што не ја познаваше земјата се бeше несвесно против варварите. Заглавен во калта со целата војска и удрен од сите страни со стрели и стрели од варварите, тој беше убиен заедно со своите војници, не можејќи да избега. Ова беше крајот на Дециј “.

(Зосимо, Нова историја, I, 23,2-3)
Ова е трагичниот наратив за настаните на Џиордане:

«И веднаш синот на Декиј падна смртно прободен од стрела. На вестите, неговиот татко, секако, за да ги оживее војниците, рече: „Никој дa не е тажен, загубата на еден човек не смее да влијае на силите на Републиката“. Но, кратко потоа, не спротивставувајќи се на болката на еден татко, тој се фрли против непријателот барајќи или смрт или одмазда за неговиот син. [...] Затоа ја изгуби империјата и животот “.

(Giordane, Deigine actibusque Getarum, XVIII, 3.)
Декиј имал педесет години и владеел три години: тој бил првиот римски император кој умрел во битка против непријателот. Најмалиот син, Остилијано, станал император, кој пак бил усвоен од тогашниот легат на двајцата Меси, Требониано Гало, самиот признат император во истиот месец. Галус, брзајќи кон местото на битката, склучи неповолен мир со Готите од Книва: не само што им дозволи да го чуваат пленот, туку и затворениците заробени во Филипи-Пловдив, од кои многу потекнуваа од богати благородни семејства. Покрај тоа, им беа загарантирани годишни субвенции, зад ветувањето дека повеќе нема да стапнат на римско тло. 

Галус преговарал за цврст договор со Готите, кој им дозволувал да го задржат пленот и да се вратат преку Дунав, притоа добивајќи годишна почит за да плаќаат сè додека се почитува римската територија. И не случајно Амиано Маркелино го сметаше овој за еден од најголемите порази на империјата, заедно со поразот на Варус во битката кај шумата Тутобург, упадите на Маркоманите за време на владеењето на Маркус Аврелиј и битката кај Адријанопол. 

Од 260 година до околу 274 година, Римското Царство претрпе отцепување на две огромни територијални области, што сепак му овозможи преживување. На запад узурпаторите на Империјата на Галија, како што се Постхумус (260-268 [6]), Лелијано (268), Маркус Аврелиус Марио (268-269), Виторино (269-271), Домицијан 2 (271) и Тетрикус ( 271-274), успеале да ги одбранат границите на провинциите Британија, Галија и Шпанија. Кризната состојба значително се подобри во времето на Аурелијан и Диоклецијан благодарение на некои важни реформи, особено воените, кои ги блокираа овие распаѓачки сили.

         Рациите продолжија, сè додека Готите, во 267 година, исто така ја нападнаа Атина, слабо бранета со бедеми-sидови, сега урнати, беше освоена и разрешена. Во меѓувреме, разликата на Готите созревала во двете големи гранки: Остроготите, или Готите на истокот, и Визиготите, или Готите на западот. Во 268 година, Остроготите извршија нов упад против Империјата заедно со другите племиња (тевтонски и други). Римската војска Tевтонците ги запре само под sидовите на Византион, што сепак не можеше да ги спречи да беснеат долго во целиот егејски регион: откако ги опљачкаа островите и источните брегови на Егејот, тие се преселија во Ахаја - Пелопонезот каде што се изгореа, исто така Спарта, Аргос, Коринт и Теба. Кога рациите стигнаа до бреговите на Епир, пред очите на Италија, императорот Клаудио излезе на теренот; ги пресретнал Готите, натоварени со плен, на враќање кон Горна Македонија-Моeзија и во 269 година, им нанел поразителен пораз во битката кај Наисус, дефинирана како најкрвавата на векот и каде животот го загубија педесет илјади Остроготи.

Битка кај Наисо 

Битката кај Наисо се водела на почетокот на 269 година во Наисус (денешен Ниш, Србија) меѓу Готите и римската војска предводена од римскиот император Клавдиј Втори и Аурелијан (командант на коњаницата).
Римската победа ја откажала заканата од Готите најмалку еден век и била добиена благодарение на употребата на новата воена организација дадена на римската армија: комита ''il comitatus''.

Битката беше последниот чин на готската инвазија на Римската империја која започна на крајот од 267 година и траеше до првите месеци од 269. Готите го преминаа Дунав и ја нападнаа Панонија, каде нападнаа и разорија неколку градови.
Се плашеше дека варварската орда може да стигне до самиот Рим.
Галиенус беше во можност да го запре напредувањето на Готите, нанесувајќи им тежок пораз напролет, можеби во април, но ослабен од повеќегодишните граѓански судири, не беше во можност да ги протера од териториите на империјата.
Тогаш Готите продолжиле со грабежите цело лето 268 година, сè додека Клаудиo Готикo не бил во можност да организира нова експедиција за почетокот на следната година и да ги принуди варварите да војуваат во Наисус.

По повод битката, Клавдиј беше на чело на комитот, високо подвижна армија составена главно од коњанички сили.

''Gallienus comitatus'' веројатно бил составен од единици на Преторијанската гарда, кои секогаш го придружувале императорот во битка, и ''e da vexillationes delle legioni II Parthica, I Minervia, XXX Ulpia Victrix, VIII Augusta, XXII Primigenia, I, II e III Italica, X, XIII e XIV Gemina, I e II Adiutrix, IV Flavia Felix, VII e XI Claudia e V Macedonica. - ''од вексилации на легиите II Parthica, I Minervia, XXX Ulpia Victrix, VIII Augusta, XXII Primigenia, I, II и III Italica, X, XIII и XIV Близнаци, I и II Adiutrix, IV Флавија Феликс, VII и XI Клаудија и V Македоника.

Варварите пристигнаа во срцето на Горна Македонија - Мизија по патот што води од Солун до Скопје-Скупи, а потоа кон север, откако ги уништија териториите на Пелагонија, во првиот судир со авангардата на римската коњаница на еквитите на Делмата, командувана од идниот император Аурелијан, изгубија три илјади вооружени луѓе.

Кованица од Стоби - Македонија, 98 година, е евидентно дека градот бил униште од Готите од 267 година до првите месеци од 269.

Готите, кои уживаа бројна надмоќ, ги принудија Римјаните да се повлечат. Овие, сепак, успеаја да не ја пробијат формацијата, па дури и да организираат контраофанзива. Одлучувачкиот удар го нанесе коњаницата на Аурелиано: покрај поддршката за контранапад, командантот на коњаницата ја победи и тешката коњаница на образите и ги изненади непријателите одзади.

Во овој момент, Готите се повлекоа со цел да се зацврстат во нивниот утврден логор, но уште еднаш интервенираше римската коњаница, напаѓајќи ги Готите кои беа во логорот и ги масакрирале неговите бранители. Во хаосот што следеше, Готите претрпеа 50.000 жртви, вклучувајќи мртви и ранети, со илјадници затвореници.

Клаудиo Готикo (Готски)

Може да забележиме зраците, кој го симболизираат богот на Сонцето Иле, знаел добро Клаудио каде ја извојувал победата, а тоа е во Македонија.

Победата на Клаудиј Готик беше помалку одлучувачка отколку што беше можно. Преживеаните од битката кај Наисо, заштитувајќи се со кочии се упатија кон Македонија. За време на долгиот марш на враќање, многумина починаа со своите животни, потиснати од глад, други беа убиени во нова битка со римската коњаница. Маршот на Готите продолжи во источен правец кон планината Хемаус-Пирин Планина. Тука варварите, иако опкружени со легиони, успеаја да направат големи загуби на римската пешадија, која беше спасена само благодарение на новата интервенција на коњаницата, правејќи го поразот полесен.
Победата на Наисус, откако помина една пролет, резултираше со откажување на заканата од Готи.

Некои Готи останале на римска територија до 271 година, кога Аурелиано ги исфрлил дефинитивно преку Дунав.

Аурелиано
Други, главно воени заробеници, се приклучија во редовите на римската војска, учествувајќи во победничките походи на Клавдиј и Аурелијан.
Ефектот од битката беше дека најмалку еден век немаше повеќе Готска инвазија.

         Постои полемика околу можноста и Галиенус да ја водел војската во битка додека бил уште жив. Фактот дека Галиенус починал на 26 септември пред портите на Медиоланум (Милано) сугерира дека тој не бил присутен во битката што се случила во 269 година. Покрај тоа, за неговиот наследник Клавдиј била заслужна победата против Готите од Римскиот сенат (непријателски настроен кон Галиј , за волја на вистината), толку многу што ја доби титулата ''Готикус максимус'' со која е позната и денес.

Причините што стојат зад оваа хипотеза се дека Клавдиј добил многу важна титула, потврдена од сите извори, и дека иако на Галиенус му се спротивставил сенатот, а Клавдиј бил почестен, ова доделување не би било можно ако Галиенус бил победничкиот император. Постојат докази и за мала победа од Галиен крај реката Несус (Места, на границата меѓу Македонија и Тракија), во која Готите биле поразени претрпувајќи три илјади жртви од далматинската коњаница на Галиен: оваа победа, која и покрај сличното име не оди збунет со оној на Наисо, можеби потекнува од припишувањето на најголемата победа од 26 септември на Галиенус. Исто така, треба да се смета дека ако Галиенус навистина извојуваше голема победа, материјализацијата на заговорот што ја предизвика неговата смрт во Милано ќе беше многу неверојатно. Во рамките на оваа теза, малата победа на Несус ќе се врати во 268 година, Галиенус ќе биде убиен во септември 268 година, а победата на Наисо треба да биде пренесена во 269 година. 

Сепак, треба да се напомене дека дури и ако Галиенус бил присутен во битката, победата главно се должела на неговите команданти, Клавдиј и особено на Аурелиано.

Сепак, поразот не беше дефинитивен: веќе во истиот 269 готски пирати вршеа пиратски акции низ целото Егејско Море. Во 270 година, Готите се вратиле да ги нападнат Македонија и Мала Азија и повторно императорот Клаудио ги победил, здобивајќи ја титулата готски. Многу заробени варвари или биле запишани во легиите или биле принудени да се населат во Дакија. Покрај битките, Готите биле истребени со помор, кој го уби и императорот Клаудио. Во 271 година друга орда го преминала Дунав, толку многу што императорот Аурелиано решил да ја евакуира провинцијата Дакија. Новиот император Аурелијан го заврши потчинувањето на Готите доделувајќи им земји во новата Дачија создадена на десниот брег на Дунав по напуштањето на транс-Данубијските земји, така што околу еден век мирот владееше на таа граница. Капнувањето на готските рации против Мала Азија продолжило уште во 275-276 година и само со тешкотии императорите Марко Клаудио Тацит и Маркус Аврелиј Пробус успеале да ги вратат назад. Меѓу жртвите на овие рации бил храмот Артемида во Ефес, кој бил ограбен и запален.

Ако направиме споредба, со биографијата на Галиен, победата кај Ниш, му била украдена.

ГАЛИЕНEC РИМСКИ ИМПЕРАТОР

Публиус Личиниус Егнациус Галиенeс (на латински: Publius Licinius Egnatius Gallienes; 218 - Милано, 268), родното место не се знае, но според народно предание било во Македонија.

Овој император бил од Кичево (според народни преданиа) има и денес во с. Кнежино (св ГЕОРГИ - црква) со фрески/мозаици од 3-от век (митраизам). Има фрески и во други цркви по Македонија во знак во меморија на битката кај Ниш 268. (ќе надоврземе кога имаме друг материјал).

Во Италија го имаат овој доказ:

Некои мермерни плочи кои биле повторно употребени во термичка зграда биле пронајдени во Фалери Нови, кои првично ја покривале основата на пар изгубени статуи на Галиенec и неговата сопруга Салонина(името на женаму е македонско-салоника - Солун). Галиeнес е возвишен таму како управител на светот и господар на земјите, неосвоен Август, максимален понтиф, триумф над Германите и Партијците, татко на татковината, проконзул, „одновоосновач на колонијата Фалиси“ (redintegrator coloniae Faliscorum). Веројатно е дека самиот Галиенeс или неговата мајка Егнација Мариниана се родени во Фалери. Плочите во моментов се зачувани во музеите во Ватикан.

      Галиенec е роден околу 218 година  од Валеријано, припадник на сенаторската класа од родот Личинија и Егназија Мариниана (можна ќерка на Егнацио Виторе Мариниано) и имал брат Публио Личинио Валеријано. Пред 242 година се оженил со Корнелија Салонина,  со која имал најмалку три деца (Корнелио Валеријано, кој починал во 258 година; Корнелио Салонино кој починал во 260 година откако станал цезар) и Егнацио Мариниано, (класичен на заговор) убиен веднш по смрттa на самиот Галиенec во 268 година ). Кованицата од периодот го става во врска со Фалериј во Етрурија, што може да биде неговото родно место или на неговото мајчино семејство, родот Егнација.

Во овие околности, Валеријан е издигнат во виолетова боја (22 октомври 253 година). Римскиот сенат го ратификувал назначувањето на трупите на Резија за император,истовременоподигнувајќигонеговиотсин Галиенeс во улогата на Цезар.  Кога Валеријан подоцна пристигнал во Рим, тој решил да го унапреди својот син во чин на коавгуст, додека неговиот внук Корнелиј Валеријан  или неговиот друг син, помладиот Валеријан, од оној на Цезар. Во Римската империја во времето на кризата од третиот век, практиката на здружување co син  нa тронот беше вообичаена.

Во 264/265 година на кованиците oд Антиохија, откако римско-палмиренските војски на Оденато успеале да гo освојат главниот град на Сасанидите, Ктесифон.
''PAX FVNDATA'', трофеј со оружје со двајца затвореници од Сасанида пред негoвните нозе; дланка во егзекур.
ГАЛИЕHУС АВГ, глава на Галиенeс со круна зрачеше надесно, бистата и куирасан;

„Оденатус силно ги победи Персијците, кои им беа потчинети на римската власт Нисиби и Каре, дека цела Месопотамија е во наша моќ и на крајот стигна до Ктесифон, а кралот Шапур Први бега, сатрапите заробени, голем број на непријатели убил, тој самиот го споил Оденато со Империјата, давајќи му титула Август, а потоа имал кована монета на која се гледа како влече персиски затвореници. Оваа мерка беше поздравена од Сенатот, градот [Рим] и луѓето од сите возрасти “.

(Historia Augusta, двоец на Галијани, 12.1.)

Последните години (267-268)
Се чини дека во текот на 267 година, Галиенeс, благодарение на поддршката на Ауреоло  (magister equitum ) и воената експертиза на неговиот магистер милитум, Клаудио (дукс тотиус на Илириjи),  успешно се борел против галскиот армиски сецесионисти од Постхумус, кои претпочитаа да го поврзуваат извесен Викторин со моќта, исто така, барајќи помош од блиските германски племиња на Франките. Кога можеби конечната победа беше близу, толку многу што можеше да се претпостави повторното обединување на империјата на Галите кон централната моќ на Рим, со крајот на 267 година - почетокот на 268 година нова и неизмерна инвазија на Готите (заедно со Пеучини, Ерули и бројни други народи) се собраа на устието на реката Тирас (близу истоимениот град), започнувајќи го најизненадувачкиот и најразорниот напад во овој трет век, кој ги вознемири крајбрежјата и задниот дел на Римски провинции вo Мала Азија, Тракија и Ахаја со поглед кон Понто Еусино и Егејско Море. 

„И така, различните племиња на Скитија, како што се Пеучини, Грутунги, Остроготи, Тервинги, Визиготи, Гепиди, Келти и Eрули, привлечени од надежта за правење плен, пристигнаа на римско тло и овде направија огромно уништување, додека  Клаудио беше ангажиран во други акции, против Аламани-тевтонци ,... Триста дваесет илјади вооружени луѓе од различно население  беа распоредени покрај тоа што имаа две илјади бродови (шест илјади според Зосимо ), што е да се каже двојно повеќе од бројот што го користеа Микена и нејзините сојузници,  кога го презедоа освојувањето на градот во Азија [Тројанската војна, изд.] “.

(Historia Augusta, Divus Claudius, 6,2-8,1.)

Последните години (267-268)
Се чини дека во текот на 267 година, Галиенeс, благодарение на поддршката на Ауреоло  (magister equitum ) и воената експертиза на неговиот магистер милитум, Клаудио (дукс тотиус на Илириjи),  успешно се борел против галскиот армиски сецесионисти од Постхумус, кои претпочитаа да го поврзуваат извесен Викторин со моќта, исто така, барајќи помош од блиските германски племиња на Франките. Кога можеби конечната победа беше близу, толку многу што можеше да се претпостави повторното обединување на империјата на Галите кон централната моќ на Рим, со крајот на 267 година - почетокот на 268 година нова и неизмерна инвазија на Готите ( заедно со Пеучини, Ерули и бројни други народи) се собраа на устието на реката Тирас (близу истоимениот град), започнувајќи го најизненадувачкиот и најразорниот напад во овој трет век, кој ги вознемири крајбрежјата и задниот дел на Римски провинции вo Мала Азија, Тракија и Ахаја со поглед кон Понто Еусино и Егејско Море. 

„И така, различните племиња на Скитија, како што се Пеучини, Грутунги, Остроготи, Тервинги, Визиготи, Гепиди, Келти и Eрули, привлечени од надежта за правење плен, пристигнаа на римско тло и овде направија огромно уништување, додека  Клаудио беше ангажиран во други акции, против Аламани-тевтонци ,... Триста дваесет илјади вооружени луѓе од различно население  беа распоредени покрај тоа што имаа две илјади бродови (шест илјади според Зосимо ), што е да се каже двојно повеќе од бројот што го користеа Микена и нејзините сојузници,  кога го презедоа освојувањето на градот во Азија [Тројанската војна, изд.] “.

(Historia Augusta, Divus Claudius, 6,2-8,1.)

Инвазијата на готите  од 267 / 268-270 година за време на владеењето на Галиенeс и Клаудио Готикo. Во зелена боја, државата на  Палмира на ивната владетелка Зенобија и Вабалато.

Се чини дека огромната војска се подели на најмалку три колони:

       Првaтa се упатил кон запад, неуспешно го опседнал Кизик прво, а потоа ги ограби островите Имбро и Лемнос, окупирајќи го идниот град Крисополи (спроти Византиoн), продолжувајќи под sидовите на Касандреја, а потоа и на Солун,  и исто така правеa хаос во заднината на покраината Македонија. 

           Bтората колона, која се приближуваше до устието на реката Нестус или Несос, се обиде да се искачи кон неа кон север, но беше пресретната од римските војски и претрпе горчлив пораз од самиот Галиенeс, кој побрза за таа пригода. Всушност, се вели дека Галиенeс успеал да ги победи ордите варвари, секако вклучително и Готите, убивајќи голем број од нив (пролет 268 година). По овие настани, тој му понуди на водачот на Eрули, Наулобато, „почесна конзулија“, откако неговиот народ (идентификуван како „Скитите“ од Историјата Аугуста), формираше конвој од кочии, се обиде да избега преку планината Гесас ( сегашна Родопски Планини) Сепак, тој не можеше да ја заврши работата бидејќи во меѓувреме се побуни неговиот генерал Ауреоло, кој командуваше со основната единица на коњаницата во Милано. И така, Галиенeс беше принуден да се врати во Италија за да го казни, најпрво Ауреоло во близина на Понтироло (Пон Ауреоли) , а потоа да го опсади во Медиоланум (Милано). 

          Третaттa се упатилa јужно по бреговите на Мала Азија, Тесалија и Ахаја, каде што варварите успеале да ги ограбат Спарта, Аргос, Коринт и Теба. Историчарот Десипо во својата „Хроника“ раскажува дека тој самиот успеал да го одбие првиот напад врз sидовите на градот во Атина. 

«Се боревме во Ахаја, под команда на Маркијан, против Готите, кои поразени од Ахајците се повлекоа од таму. Додека Скитите, кои секогаш се дел од Готите, ја уништија Азија [ова се инвазиите што започнаа во 267/268 и завршија во 269/70 ] , каде беше изгорен храмот во Ефес “.»

(Хисторија Аугуста, двоец на Галијани, 6,1-2.)

''La terza si diresse verso sud lungo le coste dell'Asia Minore, della Tessaglia e dell'Acaia, dove i barbari riuscirono a saccheggiare Sparta, Argo, Corinto e Tebe. Lo storico Dessippo racconta, nella sua Cronaca, di essere riuscito egli stesso nell'impresa di respingere un primo attacco alle mura della città di Atene.

«Si combatté in Acaia, sotto il comando di Marciano, contro i Goti, che sconfitti dagli Achei, si ritirarono da lì. Mentre gli Sciti, che fanno sempre parte dei Goti, devastavano l'Asia [si tratta delle invasioni iniziate nel 267/268 e terminate nel 269/70, ndr], dove fu incendiato il tempio di Efeso.»

(Historia Augusta, Gallieni duo, 6.1-2.)''

Враќајќи се во Милано, откако му ја довери командата на војната против Готите на Маркијан,  се подготви да го опседне Ауреоло, кој беше под опсада тука , со надеж дека ќе добие помош од Постхумус. Но, Авреол, кој сега изгубил секаква надеж, ширел гласини во таборот на императорот, скандирајќи против Галиенeс. Некои команданти, уморни од императорот, смислиле заговор  и му рекле на принцот дека Ауреолo се обидел да изведе заговор, извадувајќи го од шаторот. Галијeнec беше предавнички убиен од командантот на далматинската коњаница  Церониј или Кекропиј, во заседа, заедно со неговиот брат Публиј Ликиниј Валеријано. Неговиот наследник Клавдиј 2-pи Готикo (Маркус Аурелиј Клавдo) очигледно не бил запознат за заговорот, иако некои историчари (вклучувајќи ги и современите) тврдеа дека Галиенeс починал како резултат на лошата рана што ja здобил за време на опсадата. Меѓу организаторите на заговорот беше неговиот преторијански префект Аурелио Ераклијано.



Истата Историја Августа, сепак, се коси со пишувањето:

„Галиенeс штотуку убиeн, започна насилен бунт меѓу војниците, кои со надеж за грабеж и јавно уништување, тврдеа дека им е одземен корисен и неопходен, храбар и способен император, за да се создаде завист [во заговорниците] “.

(Historia Augusta, двоец на Галијани, 15.1.)

Униката монета која може да ја потврди победата на Галиенес, римскиот император кај Ниш, kade zaginale ili bile  zarobeni 50.000 skiti. 

''GALIENES NUC'' - ГАЛИЕНЕС НИШ и од другата страна НИКА божицата на победата.

Униката монета која може да ја потврди победата на Галиенес, римскиот император кај Ниш, но тоа само доколу е вистинска монетата (истражуваме). 

 

''Vizigoti'' - Визиготи - лица на Готи.
Еден пример, "бригите" кога се преселиле во Мало Азија станале Фриги, потоа Ерменци.

Готски катедрали

Aрхеолошки наоди од Република Македонија

Сонцето МА, уметничко дело на уметниците на Македонија е СЕ

      Несомнено лонгобардијците извршиле културно-јазичено влијание, денес италијанскиот јазик е тотално различен од латинско-римскиот јазик и итн. 
ВизиГотите - скитите од североисточна Европа и Готите од југоисточна Европа, прифаќале да бидат платеници на Рим, додека Скитите кои нé сакале да бидат платеници на Рим, биле именувани како Вандали, потоа станале Пољаци.
Готите сега лонгобарди, под водство на Теодор Велики, сакал да го обнови Рим, но римјаните не го прифаќале за "император", додека Визиготите од север успеале да ja формираат така нареченотa "Светa Римскa Империja". 

     Амазонките, вистина постоеле и имале скитско потекло. Една нивна владетелка откако слушнала за победата на Александар Македонски врз Персија јавала 40 дена само за да му се понуди и да ја "оплоди", за жал "плодот" бил абортиран од предолгиот пат на враќање.

Cамо Македонците, останале до ден денес како Македонци.
Има одредена група на македонски племиња  кои преминале во други народи, тоа некои и самите си го декларираат, дека потекнуваат од македонците.

Сите словени нé сé "македонци", но сите "словени" зборувале и зборуваат ист сличен јазик или дијалекти.

Правилно протолкување на името СЛОВЕН е: СЛО - ВЕН - СЛОВО НА BЕНЕТИТЕ. Значи јазикот на Bенетите, древниот народ од кој потекнуваат Македонците.
Македонци сé сметале за деца на божицата мајка МА, денес божицата мајка, e еквивалентно на Богородица.

 

Сличноста помегу Патрајците и Македонците е евидентна, тие биле Македонски колонии налени од Александар Македонски и Селејкој.

За да ја зголеми бројноста на својата војска, познато е дека Слеукој населил Македонци во Сирија.

Сeлеукој

''За да ја зголеми својата војска повикал колонизатори од Mакедонија и тука направил 4 нови градови:  Селеjкија-Пиреjа, Лаодикија во Сирија, Антиохија и Апамеиjа во низината на Оронтес. ''

Партијци - или парѕеијси, (можно е името да е Парѕеија = Партхија, треба да се види оригиналниот натпис на името на таа држава или регион), сонцата позади главите на ликовите на релјефот асоцира на Ѕе - ''парѕеијци''

Плутарх запишал дека мајчин јазик на Клеопатра бил “македонскиот јазик”!

Во тој победнички занес, Клеопатра и Марко Антоние и навистина посакале да создадат светска империја, исто како што тоа своевремено се обидел да го направи и Александар Македонски. Детален опис на овој победоносен занес на Марко Антоние и на Клеопатра дава Плутарх, кој пишува:

“... Беа поставени два златни трона врз сребрена платформа. Едниот беше за него (Марко Антоние, з.м.), а другиот за Клеопатра. Крај нивните нозе беа поставени пониски тронови за нивните деца. Тој ја прогласи Клеопатра за владетел на Египет, Кипар, Либија и дел од Сирија. За владетел што ќе владее заедно со неа го прогласи Цезарион (Птолемеј 15, з.м.), угледнот син од претходниот Цезар, кој ја остави Клеопатра со дете. Неговите сопствени синови од Клеопатра беа прогласени за господари на господарите (титулата на Александар Македонски, нивниот прадедо). На Александар тој му ја даде Ерменија и Медија, заедно со Партија, веднаш откако ќе биде завземена. На Птолемеј му ги даде Феникија, Сирија и Киликија. Александар беше изведен пред народот во медиска носија, со тијара со исправен врв, додека Птолемеј носеше чизми, наметка и македонска капа опфатена со дијадема, каква што по обичај носеа наследниците на Александар... И кога тие ги поздравија своите родители, едниот беше примен од стражари Македонци, а другиот од стражари Меди и ''Ерменци''. Клеопатра тогаш, како и претходните пати кога се појавуваше пред народот, беше облечена како божицата Изида и му се претстави на народот како Нова Изида”.

.. Плутарх, во книгата ''Животот на Антониј'', таа на латински, не модифицираната пред 1830, пишува:

“Беше вистинско задоволство да сé слуша звукот на нејзиниот глас со кој, како инструмент со многу жици, таа преоѓаше од еден јазик во друг, така што имаше само неколку барбарски народи со кои разговараше преку преведувач, додека со поголемиот број од нив таа директно разговараше. Такви беа: Етиопјаните, Троглодите, Евреите, Арапите, Сиријците, Медите, Партијците и многу други, чии јазици таа ги научи. Тоа беше повеќе изненадувачки затоа што повеќето од нејзините предци владетели едвај се мачеа да го научат египетскиот јазик, а некои од нив прилично го запоставија и македонскиот јазик”.

 

Партијци - или парѕеијси, (можно е името да е Парѕеија = Партхија, треба да се види оригиналниот натпис на името на таа држава или регион), сонцата позади главите на ликовите на релјефот асоцира на Ѕе - ''парѕеијци''

Парти од Партија, државата кој го заземала простор од денешните Ирак, Иран, Ерменија, Турција или просторот на Перија без Денешната Сирија, Анатолија, Палестина, Израел, Јордан и се нарекуваат Сасаниди додека (Мисир) и Либија и Египет се под управа на Птоломеите на просторот на Европската Македонија се Антипатридите, потоа Антигонидите и Лjcмах посебно на Исток (денешна Бугарија), Пjр од Молосија, од запад, подоцна Епир според него, узурпатори на Македонскиот престол. Значи Василеондон Македонија - Божествената држава (тоа означува Василеондон) на Александар Македонски се распаѓа по 12 годишно функционирање и се води 40 годишна граѓанска војна помеѓу "дијадосите". Војната помеѓу Македонците продолжила меѓу нивните синови и се трансформира во Четири поголеми управни единици- држави, поправо под контрола на Антигон, Лjcмах, Селејк и Птоломеј и таму тие се прогласиле за Василеос - владетели, по македонски обичаи и го имитирале Александар Македонски, посебно, Птоломеаој и Селејкој.
Римјаните ги поразиле: Византион, Силиција, Пергам, Фригија, Каподочиа и евидентниот Македонски потомок владетел на Понт - Митрадитој.
Пред тоа го заземаат Египет и полека другите.

''Римјанитѐ'', но на крај ќе испадне, римјанизираните Македонски колонии се предаваат на Партискиот владетел. Вшусност борбата на евреите (Јуда) не била против римјаните туку против Македонците - Македонските колинии.

„Јуда... остави зад себе голем углед и спомен, борејќи се за слободата на својот народ и избавувајќи го од ропстсвото под Македонците.“(Jewish Antiquities XII, 11,2).

Juda ... left behind a great reputation and memory, fighting for the freedom of his people and rescuing them from slavery under the Makedonians (Jewish Antiquities XII, 11,2)''

Но Римјаните никогаш не ги поразиле Сасанидска Цивилизација која била далеку на Исток, ниту Партите кои сега збогатени со воено искуство и вештини од Македонските колонии и од времето на Александар Македонски кој ги "здробил" како што се фали во еден говор. Така да римјаните изгубиле 4 императори и 10-20 најбитни војсководци, затоа и оделе во дивата Галија, Прекуморска Британија и дел на Германија до Рајна - мочуришта, дивјаци кои принесувале човечки жртви, но тоа што го сакале е богатството, моќта и знаењето кои се наоѓаат во тоа време токму во Сасанидија и Партија. Кога на легиите ќе им се појавеле оклопни коњаници на коњ, одлика на Македонската тешка коњаница, кои во Европа ќе се појават дури после 1 милениум, веројатно латините не знаеле на каде да се фатат.
Во битката на Пидна Македонската коњаница не земала учество бидејќи го мразеле Персеј, среќа за римјаните но несреќа за Македонија, подоцна и тие ќе се покајат но прекасно.

Sanskrit (/ˈsænskrɪt/; Sanskrit: संस्कृतम्, romanized: saṃskṛtam, IPA: [ˈsɐ̃skr̩tɐm].

"Ќе шкртаме - сé шкрта"

Партијци - или парѕеијси, (можно е името да е Парѕеија = Партхија, треба да се види оригиналниот натпис на името на таа држава или регион), сонцата позади главите на ликовите на релјефот асоцира на Ѕе - ''парѕеијци''

Палмира, Асарија (Сирија) - e Македонска колонија, докажано, таму Селјкој населил колонии од Македонија за да ја зголеми бројноста на сопствената војска, подоцна прераснува во држава.

     Тешката македонска коњаница

За времето на Вологосе Први, Партија го става писмото ''КОИНОН МАКЕДОНОН'' на кованицитe

Кованица на последниот партиски страп ВАСИЛЕОНДОН МАКЕДОНИЈА, АНДРАГОРОY 250 п.н.е

Кованици од Мехердатоj Втори, се гледа блискоста со Македонците со симболетиката.

Партиски коњаник стрелец

 

Фригиска кованицa од василеос Тигроноy

Василеос Мегалоy Агсакој - Ме (Ма) га (големата) л (Ил) оy

Кованица од Капaдокија, василеос Ејсевој

Кованица од Кaрон Ѕе, не ''керонесе''

Кованица од Кaрон Ѕе, пентагонот е симбол на универзалната божица во антиката на здравјето Гигена, означува и и пријателство и нов почеток

Кованица од Сиѕеилија (Сицилија), земјата на двете сонца

Кованица од Сиѕеилија (Сицилија), земјата на двете сонца - Македонска провинција 380 пне.

АГАЅОКЛЕ ВАСИЛЕОС, кованица од Сиѕеилија (Сицилија), земјата на двете сонца - Македонска провинција 380 пне.

Сиѕеилија (Сицилија), земјата на двете сонца - Македонска провинција 344 - 336 пне. Многу интересна кованица од Сицилија, со писмото ''црти и ресѝ', докажува дека тоа писмо било раширено меѓу беластите.

Сиѕеилија (Сицилија), СИ ЅЕ ИЛИ ЈА - земјата на двете сонца - Македонска провинција 344 - 336 пне.

Пронајдено во Тоскана , се наоѓа во музејот на Фиренца - денес Италија, сличноста со македонската антика е евидентна.

Древните Етруски од Јужна Италија - ТАРАС - Таранто, Италија денес, имаат Македонски обележја, кои недоволно се испитани и истражени, сигурно зборувале сличен јазик како Македонците.

ТАРАС - Т АР АС - Јас сум Т АР синот на Арон, нешто слично на Д ОН, кај Македонците, ТАР, на север прераснува во ТОР, буквата Т го симболизира чеканот, бог на громот, нешто слично на Ѕе, античка религија.

ТАРАHTИHOH

Етруски од Јужна Калабрија, Италија денес, имаат Македонски обележја.

 

Добро ја ''измазнилѐ'' плочата - текстот е од римскиот период

ВАСИЛИЦАС ФИЛИСТИДОС, Сицилија Македонска држава во 215 година п.н.е.

ВАСИЛИЦАС ФИЛИСТИДОС

       Што е интересно и многу важна информација од оваа монета од Сиракуза од времето на василеос Иерон Втори (215 п.н.е.) и наговата жена василисас ФИЛ И СТИД ОС, а тоа е името на титулата ''кралица-царица'', кои сé странски титули за наc Македонците, значи еруските од денешна Јужна Италиjа имале многу блиски обичаи со Македонците, воедно и името на титулите ''VASILEOS'' и ''VASILISSAS''. Италиајаните грешат Иерон го ''титулираат'', како ''тиран'', монетата јасно кажува што биле тие.

ВАСИЛИЦ-А-С ФИЛИСТИДОС, за правилно читање на буквата ''H'', тука.

- ВАСИЛИЦ-А-С - oвој натпис од оваа етруска коваица од тој антички период, é единствен показател но и е ''гаранција'', за жал но и среќа, примерот е од денешна Јужна Италија - ВАСИЛИЦ-А-С, дека вака сé чита.

- ВАСИЛИЦ-А-С КЛЕОПАТРА, овде забележуваме и промена кај буквата: - ''П'', значи Птолеамаиоите почнале да вршат мали промени кај азбуката и да не заборавиме: - 2 ''С'' заедно ja сочинуваат буквата ''Ц'' - - " СС'' = ''Ц''.

Клеопатра се титулира како ''VASILISS-I-S'', но е евидентно дека сме читале погрешно,

- ВАСИЛИЦАС КЛЕОПАТРА,  владетелка на Египет од Македонско потекло. Друго интересно е тоа што на ''коинон македонон'', буквата ''Н'', се чита  како ''А'', Добро е да се знае, еве ви кован доказ.

Кованица од Сјракосион (Сиракуса), несомнено, многу македонски - Пајонски стил.

Кованица од Сицилија, Александар Македонски и Букефил, писмото ''црти и ресѝ'', многу интересно.

Aнтичкиот свет, посебново Македонските колонии. Во Бергама - Македонска колонија се ковале многу квалитетни кованици.

Кованица од Египет, ПТОЛЕМАИОЈ ТРЕТИ и

ВАСИЛИЦАC ВЕРЕНИКАC - ВЕРЕ НИК АC, неговата жена, биле од Македонско потекло

ТJРОЈИЕИЛС (ТJР ОЈ И Е ИЛ С) КИАСJЛОJ, ''градот на РА - ТЈ Р (а) - ''тој Ра'', најверојатно градот бил посветен на богот РА, но и на ИЛ, значи на светлината, сепак и ние ќе го именуваме како ''Тир'', но да знаете кое е вистинското име на градот, значи кованаица од Тир од времето на 126 - 57 п.н.е. Докажува дека писмото ''КОИНОН МАКЕДОНОН'' се користело насекаде каде биле Македонците. Кованицаата е најдена во денешен Иран, градот Хамедан. Значи била користена по целата Римска Империја. Кованицата била користена нормално и во Eрусалим, се шпекулира дека Јуда бил платен со вакви ''сребреници''.

АРАКЛЕИОН - Луканија

Кованица од Кампанија - денес Италија

ЅЕАСИОН - ЅЕ АС И ОН, златна кованица од островот на Ѕе (не Тасос) Македонија

 

 

Копираит © Македонија е СЕ ☼ MAKEDONIAeSE.com ☼ Сите Права Задржани

Копираит © Македонија е СЕ ☼ MAKEDONIAeSE.com ☼ Сите Права Задржани